• - Strona Główna

Kiedy u Pani zaczęła się choroba?
- Miałam około 30 lat, chociaż dziś myślę, że depresja pojawiła się u mnie wcześniej, tylko byłam młodsza i jakoś dawałam sobie radę bez lekarza. Usunęłam dolne zęby i przez to zdarzenie raptownie przestało mnie wszystko obchodzić. Dręczyło mnie pytanie, dlaczego ich nie leczyłam. Myślałam „ludzie w starszym wieku mają zęby, a ja niecałe trzydzieści lat i już będę musiała nosić protezy”. Zasypiałam dopiero o drugiej, trzeciej nad ranem. Trochę pospałam, budziłam się bardzo wcześnie i znów myślałam o tych zębach. Przestałam jeździć do pracy, nie dawałam rady. Nie obchodziło mnie, czy dzieci mają co jeść. Najpierw leczyłam się u do internisty. Później dostałam skierowanie do psychiatry – pani doktor powiedziała mi, że to nerwica depresyjna.

Trafiła Pani w końcu do szpitala.
- Nie umiałam się uśmiechać. Gdy ktoś przychodził do mnie śmiał się, opowiadał, ja siedziałam jak mumia. Nic mnie nie cieszyło, np. to, że dzieci miały dobre stopnie. Nie obchodziło mnie pranie, gotowanie. Jedzenie mi nie szło, momentalnie chudłam. Po pół roku zaczęło wszystko wracać do normy. Cały czas brałam leki, ale chodziłam już do pracy, wróciłam do swoich obowiązków domowych. Dwa, trzy lata później mama zmarła i znów nawrót choroby – tylko patrzyłam w sufit, myślałam, dlaczego zmarła, dlaczego lekarze jej nie uratowali. Budziłam się i myślałam tylko o tej śmierci. Zgodziłam się pójść do szpitala, bo nie dawałam sobie rady. Nawet leki nie pomagały. W szpitalu dali mi inne, po trzech miesiącach wyszłam i znów było dobrze. Co sześć, pięć lat miałam te ataki.

Czy w czasie tych zaostrzeń miała Pani myśli samobójcze?
- Na początku nie. Później jednak zaczęłam myśleć „po co mi żyć”. Pewnego dnia, kiedy szłam przez most z Rybienka do Wyszkowa pomyślałam, że chyba rzucę się do tej wody. Było raniutko, słońce świeciło. Ale zmartwiłam się, kto dzieci będzie wychowywał.

Jak dzieci, otoczenie reagowały na Pani smutek?
- Na początku były za małe, żeby zrozumieć. Teraz córka mi wymawia „depresją jakąś się zasłaniałaś, żeby nas nie pilnować, nie być z nami”. Ja odpowiadam, „dziecko, przecież to jest choroba”. Mąż był dla mnie bardzo dobry. Jak przyjeżdżał do szpitala, czasem miał łzy w oczach. Obcy ludzie, a to wierzyli, a to nie wierzyli w tę depresję. Sąsiadka mówiła „bierz się do roboty”, a ja mówiłam, że nie umiem, nie potrafię nawet kanapek sobie zrobić.

Pobyt w szpitalu był trudnym momentem? To w końcu izolacja od najbliższych, codzienności.
- Nie obchodziła mnie wtedy w ogóle rodzina. Nie wychodziłam ze szpitala na przepustkę. Z trudem, po namowach, wychodziłam na dwór, na powietrze. Ubierałam się byle jak, nie umiałam zadbać o siebie. Byłam może ze dwa, trzy razy na dworze przez trzy, cztery miesiące pobytu w szpitalu. Dzieci, kiedy były starsze, to do mnie przyjeżdżały w odwiedziny, owszem rozmawiałam z nimi, ale żebym się bardzo cieszyła, to nie. Myślałam, żeby jak najprędzej poszły, wtedy znów spokojnie będę sobie myślała.

Zdarzyły się nieprzyjemne reakcje, ktoś się od Pani odwrócił?
- Nie. Pewnego razu, kiedy byłam u mojej dobrej koleżanki na imieninach, zgadało się o szpitalu. Pytali mnie, gdzie byłam, powiedziałam „w wariatkowie, nie podoba wam się?”. Wszyscy się roześmiali i na tym urwała się rozmowa.

Nie wstydziła się Pani choroby?
- Nie, bardziej dzieci, które mówiły, żebym nie chodziła nigdzie, nie opowiadała o swojej chorobie. Moja znajoma też miała depresję, pytałam jak ona dała sobie radę, co robić, żeby przemóc chorobę. Kiedy z kolei ja byłam zdrowsza, a ona podupadła, wtedy ona pytała, co robiłam. Mówiłam, że starałam się nie myśleć, ale to była nieprawda, to samo przychodziło, w głowie działo się co innego.

Czy po tylu latach ma Pani inne spojrzenie na świat niż kiedyś?
- Nie.

Nie jest Pani w stanie zmienić myślenia o najgorszym, żeby choroba nie wracała?
- Nie da rady. Próbowałam różnych sposobów, wychodziłam z domu, spotykałam się z ludźmi. Całe dnie chodziłam od znajomych do kuzynki i odwrotne. Rozmawiałam, a mimo woli w mojej głowie działo się co innego. Zazdrościłam ludziom, że pracują, chodzą, a ja nie daje sobie rady z żadną robotą.

Jak Pani trafiła do „Soterii”?
- W trakcie przedostatniego pobytu w szpitalu córka powiedziała „mamo, ty musisz być między ludźmi”. Mnie było wszystko jedno. Kiedy wróciłam do domu, córka znalazła dla mnie „Soterię”. Skontaktowała się z panią Hanią (kierownik ŚDS „Soteria” Hanna Wargocka – przyp. red.), a ta przyjechała do mnie do domu. Przekonywała, że będzie dobrze, że będę między ludźmi, samochód mnie zawiezie i odwiezie do domu. Na początku nie chciałam, ale po jakiś czasie zgodziłam się. Początki były trudne, jednak powoli poznałam się z ludźmi, dostałam obiad, nie musiałam martwić się, żeby coś kupić, ugotować i powoli się przyzwyczajałam.

„Soteria” czynna jest od poniedziałku do piątku. Czy niedziele i święta są dla Pani trudniejszym czasem? Człowiek jest przecież sam.
- Nie, nawet nieraz w tygodniu robię sobie wolny dzień od „Soterii”, żeby w domu na przykład zrobić pranie, prasowanie. W wolne dni wstaję rano, idę do sklepu gotuję albo kupuję sobie coś gotowego. Zajmuję się domowymi obowiązkami.

Czy można coś poradzić osobom, które podejrzewają, że mają depresję?
- Wychodzić z domu, żeby nie być samemu, być między ludźmi, z nimi rozmawiać. Trzeba zajmować się codziennymi sprawami, czymkolwiek, praniem, zmywaniem. Ale to łatwo powiedzieć, jak się jest zdrowym.

Rozmawiała
Justyna Pochmara

Komentarze

Napisz komentarz

• Komentarze naruszające netykietę nie będą publikowane.
• Komentarze promujące własne np. strony, produkty itp. nie będą publikowane.
• Za treść komentarza odpowiada jego autor.
• Regulamin komentowania w serwisie wyszkowiak.pl

Imię:

Tytuł:

Komentarz: